Carel Eiting en Kelly Zeeman in gesprek over hun blessure, herstel en comeback

Kelly Zeeman en Carel Eiting zijn allebei op de weg terug na lang blessureleed. In 2018 scheurde Zeeman haar kruisband af en ook Eiting was lange tijd uit de running met een knieblessure. Wij spraken met het duo over de fysieke en mentale strijd die er komt kijken bij het terugkomen van een lange blessure.

We gaan even terug naar het moment van de blessure. Kelly, bij jou gebeurde het tijdens een training en Carel jij loopt al langer rond met problemen. Jij wist dus al langer dat een operatie misschien niet uitgesloten bleef. Is dat mentale proces denk je anders dan bij een plotselinge blessure?

Carel: "Kelly had denk ik meer duidelijkheid dan ik. Ik had geen idee hoelang mijn blessure zou gaan duren. Voordat ik werd geopereerd, ben ik 2 a 3 keer uitgevallen, daarna besloten we pas om een operatie te doen. We wilden liever geen ingreep doen, maar uiteindelijk was dat wel nodig. Na de operatie was mijn knie nog steeds niet helemaal top, maar ik doe er alles aan om me terug te knokken."
Kelly: "Ja, ik wist wat er aan de hand was en hoe lang het zou gaan duren. Maar weet jij ook niet meer het moment wanneer het gebeurde of wat er gebeurde?"
Carel: "Nee, er is geen precies moment geweest. Bij m'n blessure waren er ook verschillende manieren om het aan te pakken. Maar ik denk dat onze situaties niet te vergelijken zijn."
Kelly: "Ik vond het wel ‘fijn’ dat ik wist waar ik aan toe was tijdens mijn blessure. Op dat moment is het het ergste wat je kunt overkomen, maar je weet dat het een jaar duurt en zo sta je er dan ook in."

Er is natuurlijk nooit een goed moment om uit te vallen in je sportcarrière. Waar stonden jullie op het moment dat de blessure om de hoek kwam kijken?

Kelly: "Ik scheurde mijn kniebanden op het moment dat het WK met de Oranjeleeuwinnen eraan kwam. Ook met Ajax ging het lekker. Dat viel in 1 keer weg, dat was dus eigenlijk niet echt een topmoment."
Carel: "Bij mij is het nu 2 seizoenen geleden. De eerste keer was ik doorgebroken en zat ik tegen de eerste 11 aan. Daar droom je al van, sinds je klein bent. Op dat moment viel ik weg en dat is voor je doorbraak dus wel een cruciaal moment. Dit jaar ging het in de voorbereiding ook heel goed. Ik kreeg nummer 8, maar tijdens de voorbereiding kreeg ik weer een terugval. Dat was heel vervelend."

Dan is het tijd om het revalidatie proces in te gaan, een lange periode stond voor jullie beiden voor de deur. Kozen jullie ervoor om te revalideren bij Ajax of juist buiten de club?

Kelly: "Ik heb ervoor gekozen bij Ajax te revalideren, dit was dicht bij huis en ik moest toch met een taxi, want ik kon geen autorijden met mijn knie. Daarnaast was het ook fijn om m’n teamgenoten te zien."
Carel: "Ik heb een paar keer bij Ajax gerevalideerd, maar na mijn operatie ben ik dat ergens anders gaan doen. We speelden Champions League, KNVB Beker en competitie, dus de fysio’s waren druk. Het was daarom makkelijker om bij mij in de buurt te revalideren. Het contact met je teamgenoten blijft wel, je gaat elke thuiswedstrijd kijken of ziet elkaar bij andere evenementen."
Kelly: "Ik denk ook wel dat het bij de vrouwen anders is dan bij de mannen. Bij jullie staat er altijd iemand klaar om je plek in te nemen. Bij de vrouwen is dit ook wel, maar er zijn bij jullie veel meer belangen."
Carel: "Ik weet natuurlijk niet hoe het precies bij jullie gaat. Aan de ene kant is het heel gezellig om op de club te revalideren, maar aan de andere kant zijn zij gewoon bezig met de trainingen en wedstrijden. Na een wedstrijd komt iedereen heel euforisch op de club, terwijl jij op dat moment bezig bent met een heel ander proces. Het zijn echt 2 andere werelden."

Na een lange tijd revalideren is je rentree als topsporter een mooi moment. Je loopt naar de zijlijn en het bord met jouw nummer gaat de lucht in. Hoe is dat gevoel?

Kelly: "De trainer vertelde mij de dag voor de wedstrijd dat ik ging invallen, dat maakt je minder zenuwachtig. Toen ik het veld op rende, was ik niet bezig met mijn rentree. Het is ook best raar, je bent al zo lang weer mee aan het trainen en hebt al wedstrijden voor Ajax Vrouwen Talententeam gespeeld. Pas na de wedstrijd dacht ik eigenlijk: wow, na zo een lange tijd is het gelukt."
Carel: "Ik heb in september al voor het eerst gespeeld, in een oefenwedstrijd tegen Utrecht, en sindsdien al meerdere wedstrijden voor Jong Ajax gespeeld. Ik had heel veel plezier om weer op het veld te staan, te spelen en te bewegen. Ik moet wel zeggen dat het echt zwaar is. Je traint natuurlijk wel, maar in het veld staan is heel anders, dat is niet te vergelijken. Na 20 minuten was ik kapot."
Kelly lachend: "Ja, na 20 minuten was ik ook echt kapot. Het lijkt alsof je hele conditie weg is."
Carel: "Ik denk dat in de periode dat je revalideert, je wel voor mentale testen komt te staan. Je bent kapot, maar moet nog 10 keer een herhaling doen van dezelfde oefening. Mentaal is dit elke keer een wedstrijd tegen jezelf. Opzich is dat zonder druk, omdat het in je eigen hoofd gebeurt. Bij een wedstrijd komen er meer dingen kijken; je teamgenoten, je tegenstander en alles daaromheen. De druk bij een wedstrijd is heel anders, maar dat maakt het wel leuk."
Kelly: "Toen jij voor het eerst 90 minuten speelde, had jij toen het gevoel van: ik ben er nu weer?"
Carel: "Nee."
Kelly: "Ik had dat wel een beetje. Ik dacht: nu ben ik fit. Maar als ik nu weer 90 minuten speel, denk ik: ik sta ben nog steeds niet op hetzelfde conditionele level als de rest. Dat duurt nog wel een paar maanden voor je er echt weer bent, dat hebben wel een paar mensen tegen me moeten zeggen."

Wedstrijdritme is natuurlijk iets wat je mist na zo een lange tijd. Niet gek dat je niet gelijk 90 minuten kunt spelen. Hoe vonden jullie het om duels aan te gaan?

Kelly: "Aan het begin vond ik duels wel eng. Dat heb ik nu niet meer."
Carel: "Ik had het niet heel erg tijdens de duels, maar wel bij alles rond mijn knie. Je bent er onbewust toch mee bezig. Lekker dat jij dat niet hebt, Kelly."
Kelly: "Ik startte als vrije man en was nerveus om weer in duels te komen. Na een tijdje ging het vanzelf, maar ik merkte dat mijn teamgenoten moesten wennen om mij te behandelen als ieder ander, om weer hard in de duels te gaan. Gelukkig is dat inmiddels verleden tijd."

We zitten 3 dagen in het nieuwe jaar, wat zijn jullie doelen voor 2020?

Carel: "Stap 1 is blessurevrij voor 2020. Stap 2 is met vertrouwen spelen. Het vertrouwen is er, maar als je al een jaar niet op het hoogste niveau speelt, dan zijn er misschien onbewust dingen die wel anders zijn of dingen waar je weer aan moet wennen."
Kelly: "Fit worden en weer 90 minuten kunnen spelen."