|
|
West 1. Reikt van Texel tot Amersfoort, en van Harmelen tot
Marken. Heb er één keer mogen fluiten. HBOK uit Amsterdam
kwam op bezoek. ‘Het begon op klompen’. Nam het op tegen een
club met ambities en veel spelers uit het eigen dorp en de
directe omgeving ervan. Op het moment dat ik aan mocht
treden op het hoofdveld van de club aan de Walandweg speelde
de vereniging (met zo’n 340 leden op de lijst) in de eerste
klasse. Qua ledental één van de kleinste clubs in de
competitie van die klasse, maar wel één met een grote
geschiedenis.
Marken speelde in de hoogtijdagen in de Hoofdklasse en kwam
regelmatig uit in de landelijke KNVB beker. Tegenstanders
als IJsselmeervogels, Spakenburg, Quick Boys en Noordwijk
hadden het moeilijk op het sportpark, dat ingeklemd ligt
tussen de Zuiderzeeweg, het Oosterpad, de Walandweg en de
voormalige Zuiderzee, het huidige IJsselmeer. Grenzend aan
de Minnebuurt, de enige nieuwbouwwijk op het voormalige
eiland, dat verder bestond uit veel authentieke huisjes
waarvan sommige op palen gebouwd, en de Dijk. Op misschien
wel één van de mooiste plekjes van Nederland. Een
sportcomplex met een naam die je nooit vergeet:
‘Nooitgedacht’. Geweldig.
Toch was ik van tevoren gewaarschuwd en liet ik me niet in
de luren leggen door de historische pracht en praal dat
uitging van Marken. ‘Het kan er nogal spoken’, vertelde
oud-arbiter Richard van Rooijen mij, die me destijds af en
toe begeleidde. Met een ervaren rot van tijd tot tijd aan
mijn zijde zette ik regelmatig stappen richting de
sportvelden. Van Rooijen zou die zaterdag ook meegaan maar
had last van een ergerlijke kwaal aan de longen. Al rookte
hij er geen peuk minder om. ‘Je moet maar alleen gaan,
kerel’, zei hij. ‘Maar bedenk wel, neem geen beslissingen
die men niet accepteert. Het is een eind lopen van
Nooitgedacht naar het vasteland van Monnickendam.’
Onwillekeurig verkende ik van tevoren de route toch maar.
Vanaf Monnickendam reed er een bus tot aan de rand van het
sportpark. Via de ongeveer één tot anderhalve kilometer
lange Zeedijk. De dijk die werd aangelegd om Marken als
eiland aan te laten sluiten bij Noord Holland. Je kon nog op
drie andere manieren tot bij S.V. Marken komen. Met een boot,
met een helikopter, of… zwemmend.
Vooropgesteld, dat laatste was geen optie, want om dat te
kunnen doen moet je kunnen zwemmen. En dat kan ik niet.
Vliegen doe ik liever niet. Als het moet dan het liefst dan
toch maar in een lijnvliegtuig. Helikopters en andere
luchtwaardige vervoermiddelen zijn niet aan mij besteed. Ik
pis dan nog liever in mijn Onthatass-slip. Varen lijkt me
leuk, maar dan als het even kan op stille wateren. En het
Markermeer kan nogal heftig tekeer gaan. Ik zie het nog wel
eens op foto’s op de Facebook- en Instagrampagina van
Sharon, miss Lucky Ajax. Dat gedans op de golven is niks
voor mij.
Een vluchtroute bepalen bleek achteraf gelukkig voor niets.
S.V. Marken speelde een prima wedstrijd tegen ASV Arsenal, dat
met een beetje geluk in de 89ste minuut nog net langszij
kwam: 3-3. Mijn rol was zoals dat netjes heet ‘nooit
bepalend’. Na afloop werd een koud buffet opgediend waar ik
aan mee mocht doen. Na een paar harinkjes en een tweetal
broodjes makreel, vergezeld door een paar biertjes van de
tap, hield ik het voor gezien. Helaas heb ik er slechts één
keer mogen fluiten. Al heb ik gelukkig nog wel elders mogen
proeven van de vruchten van de zee. Maar misschien ga ik
binnenkort wel met een ander doel naar Marken terug. Gewoon.
Om te genieten.
Egbert
Egberts floot veertig jaar wekelijks wedstrijden in het
amateurvoetbal. Blies ook een aantal jaren op hoog niveau
basketbal. Nu loopt hij regelmatig langs de velden, snuift
sfeer. En af en toe, als het zo uitkomt, leidt hij nog wat
matches voor Scheidsrechters op Maat. De leidsman schrijft
over zijn persoonlijke ervaringen in het verleden, mooie
personen en actuele gebeurtenissen in dat door ons zo
geliefde amateurvoetbal. Vragen en/of opmerkingen? Mail naar
info@voetbalrotterdam.nl.
|
|
Foto : Justin Egberts
